در قرآن کریم آمده است: «فَوَیلٌ لِّلْمُصَلِّینَ * الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ * الَّذِینَ هُمْ یرَاؤُونَ * وَیمْنَعُونَ الْمَاعُونَ؛ » [ماعون، 4_7]
آیا میدانید در احادیث و در تفسیر این آیات چه آمده است؟ قرآن کریم میخواهد بگوید: نماز به تنهایی کافی نیست. وای بر نمازگزارانی که نسبت به نماز غافل و سهلانگارند. وای بر کسانی که نماز میخوانند ولی به نماز بیتوجهی میکنند و آن را کوچک میشمارند و حتی آن را از یاد میبرند. کسانی که در نمازشان ریا میکنند نیتَشان نادرست است. آنان برای خدا نماز نمیخوانند. وای بر آنان. گروه سومی که وای بر آنان است، کسانی هستند که نماز میخوانند ولی از دادن زکات و احسان به فقیران خودداری میکنند؛ یعنی اگر همسایهشان به ظرفی یا مالی یا وسیلهای نیاز داشت، از برآورده کردن آن خودداری میکنند.
چگونه ممکن است انسان نماز بخواند و احساس کند که بنده خداست و همسایهاش نیز برادر او و بنده خداست ولی درد و رنج و نیاز او را درک نکند و از کمک به او دریغ کند؟ این غیر ممکن است.
منبع : کتاب مسیرة الامام السید موسی الصدر، ص 305 تا 308
بخشی از سخنان امام موسی صدر در شرح دعای ماه شعبان و آمادگی برای ماه مبارک رمضان مترجم: احمد ناظم