إن الله لا يغير ما بقوم حتى يغيروا ما بأنفسهم
یازدهمین دوره‌ی انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران، در شرایطی آغاز شد که فشارهای اقتصادی و سیاسی از خارج و قانون‌گریزی و بی‌تدبیری در داخل، مردم را در تنگنا قرار داده بود. به همین دلیل، این انتخابات به همه‌پرسی برای ادامه‌ی مشی فعلی یا بازگشت به شیوه‌ی سابق تبدیل شد؛ دو شیوه‌ای که یکی بر نفی تجربه‌ی گذشته و تکرار مواضع خودسرانه‌اش اصرار داشت و دیگری بر بهره‌گیری از تجربه‌ی دیروز، درک شرایط امروز و تفاهم و گفتگو با جهان تأکید داشت. شرایط دشواری که طی سال‌های اخیر بر ملت و میهن تحمیل شد، ناشی از فاصله گرفتن از شیوه‌ی اخیر بود. در تمام این سالها، مردم نظاره‌گر تصمیم‌ها و سیاست‌هایی بودند که شتاب‌زده و بدون مشورت با بزرگان نظام اتخاذ می‌شد و تأثیر مستقیمی بر معیشت و سرنوشت آنها داشت. آنان سال‌هایی را به یاد می‌آوردند که تصمیم‌های مهمی مانند مذاکرات هسته‌ای در شورایی متشکل از مقام رهبری و سایر بزرگان کشور همچون اکبر هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی، با تدبیر اتخاذ می‌گردید و پیامدهای ناگوار کنونی را به دنبال نداشت.
به رغم آنکه در روزهای منتهی به انتخابات، فضای تبلیغات و رسانه‌ها در اختیار کسانی بود که تداوم وضعیت موجود را بر بازگشت به مسیر تدبیر، وحدت و عقلانیت ترجیح می‌دانند، لیکن موج آرام و استوار ملت، با رأی معنادار خود به گفتمان «تدبیر و امید»، نه تنها هفتمین رئیس جمهوری اسلامی ایران را برگزید، بلکه با نه گفتن به گفتمانی که با چندین صدا و نماینده در انتخابات حاضر شده بود، مسیر فردای سیاست، اقتصاد و فرهنگ را برای سیاستمداران خود ترسیم نمود، که «میزان، رای ملت است».
ضمن تبریک این حماسه‌ی بزرگ و تاریخ ساز به سفیران فرهنگی ایران، دانشجویان عزیز ایرانی مقیم فرانسه، و سپاسگزاری از ایشان، که در این برهه‌ی حساس همچون پدران و مادران و برادران و خواهران خود در ایران پهناور، احساس مسئولیت کرده و پای صندوق رای حاضر شدند، می بایست لزوم وحدت و همدلی و یکپارچگی را یادآور شد تا مردم ایران دست در دست هم، کشور را به مسیر اخلاق، توسعه، پیشرفت، سربلندی و عزت بازگردانند.
چنانچه امام موسی صدر درباره‌ی تفرقه چنین می گوید : من برای لبنان و یا هر کشور و امت دیگری خطر خارجیِ قابل ذکری سراغ ندارم. بلکه خطر اساسی همان خطرِ داخلی است. امکان ندارد ملتی بر اثر خطر خارجی و دشمنان بسیار از میان برود. مهم خطرِ داخلی است؛ خطر تفرقه. این خطر نتیجۀ تحقیر و بی احترامی به یکدیگر و گروه گروه کردن مردم است.
مهدی شادکار
دبیر انجمن اسلامی دانشجویان شهر پاریس
۲۵ خرداد ۱۳۹۲ - پاریس
